Het is donker en koud en ik wandel met mijn honden het laatste rondje voor het slapen. Plotseling bijven ze stilstaan met gespitste oren. Ik volg hun blik en het tafereel breekt mijn hart. Een kleine puppy, van een kortharig ras, zit op de grond en piept de hoge piep van een jonge pup in nood, in het donker, een eindje van ons vandaan.
Het arme dier word aan zijn nekje getrokken door een vrouw die zegt dat ze er nu wel klaar mee is, met die aanstellerij, en wil dat het diertje doorloopt. Ze trekt de pup weer enkele centimeters mee, stopt en moppert weer.
Ondertussen bonst mijn hart in mijn oren en ik twijfel wat te doen.
Snapt ze dan niet dat dat het een BABY is? Dat hij bang is? Dat hij niet begrijpt waarom je in de vrieskou, in het donker buiten moet lopen? Dat hij het ook nog eens KOUD heeft?? Dat hij zijn nieuwe geleider nog niet genoeg kent om haar in een enge situatie blindelings te vertrouwen? Dat er onlangs zo veel is veranderd in zijn leventje, dat alles wat vertrouwd was weg is? Dat hij tijd nodig heeft, geborgenheid en veiligheid?
Zeg ik haar dit? Ongevraagd advies wordt zelden gewaardeerd. Sterker nog, het kan zelfs nog negatiever uitpakken voor het diertje, want er zijn mensen die uit schaamte of frustratie vervolgens het dier nog harder aanpakken.
Ik voel me een lafaard en ik loop door.
Maar, ik neem me wel voor om dit verhaal te schrijven. Om misschien iemand die daar voor openstaat te bereiken. Zodat ik wellicht op die manier verschil kan maken voor een andere pup, die momenteel niet begrepen wordt.
Begrijp me niet verkeerd. Ik denk niet dat de vrouw uit het verhaal willens en wetens haar pupje pijn en angst wilde bezorgen. Het is onmacht. Onwetendheid. Conditionering. Misschien is ze zelf grootgebracht met “Je moet je niet aanstellen!” als ze bang was. Of heeft ze te horen gekregen, dat je ‘consequent’ moet zijn met een pup, ‘anders wordt hij de baas’. Dat je een huilende baby niet uit zijn bed moet halen, want ‘dan verwen je hem te veel’…
Dus, bij deze, wat ik graag tegen deze vrouw had willen zeggen:
Het is nog een baby. Hij is net bij zijn moeder weggehaald. Alles, maar dan ook alles is nieuw. Voor veel levende wezens staat ‘nieuw’ gelijk aan ‘GEVAAR’.
Hij raakt in paniek omdat er iets om zijn nek zit wat hij niet kent en dat daar af en toe aan getrokken, wordt zodat zijn keel wordt dichtgeknepen.
Hij heeft een zeer korte enkelvoudige vacht, die vrijwel geen bescherming geeft tegen de kou. Daarnaast is hij nog geen twee kilo, kleine dieren verliezen in verhouding vele malen meer warmte dan grote dieren.
Hij snapt niet waarom je hem in een enge situatie dwingt. Dat jij het fijn vindt als hij op het hondenveld plast en niet in de tuin. Hij begon je net een beetje te vertrouwen en nu doe je dit? “Het is hier eng en koud en je doet me pijn, waarom!?”
Wat hij nu nodig heeft, is dat je hem veiligheid en geborgenheid biedt, zodat hij je leert vertrouwen. Zodat hij vanuit die veilige haven de wereld kan gaan verkennen.
Weet jij nog hoe fijn het voelt als je een spannende situatie in moet, zoals een nieuwe klas, een feestje waar je niemand kent, het spookhuis, dat je dan iemand z’n hand kunt vasthouden? Misschien niet, maar geloof me, het maakt een wereld van verschil!
Wil je pup niet lopen? Til hem op, zet hem op een rustige plek om te plassen. Of, als dat zelfs te spannend is, laat hem op een plekje in de tuin of op het balkon zijn behoefte doen. Ga regelmatig even naar buiten met je pup aan een lange lijn en laat hem de wereld ontdekken. Op zijn tempo. Volg je pup. Voor je het weet vindt hij het heerlijk om buiten te lopen en doet hij ontspannen zijn behoefte.
Tot slot, verdiep je in hondengedrag zodat je weet wat je puppy ‘zegt’ en hoe je hem goed kunt opvoeden, begeleiden en trainen.
